de zegen en last van de geletruidrager

• Rens Went

  redacteur wielrennen in Frankrijk

Betoverend blijft-ie, maar de last van de gele trui in de Tour de France is groter dan je wellicht denkt. Als favoriet voor de eindzege kun je je afvragen of het slim is om de trui al vroeg in de Tour te pakken.

De verplichtingen na de finish zijn namelijk intens en vragen veel tijd. Als het tegenzit, lig je zomaar uren later op bed dan je concurrent.

Van der Poel ploft even na 17.30 uur languit neer op het asfalt in het centrum van Boulogne-sur-Mer. De tweede Tour-ritzege uit zijn carrière grist hij weg voor de neus van wereldkampioen Tadej Pogacar.

Opgetild vanuit de hordes journalisten die zich om hem heen verzamelen, en na wat knuffels aan ploegmaten, wordt Van der Poel door de organisatie haastig achter het podium geleid. Vlug naar de eerste interviews.

Uit zijn tenen, daar kwam het vandaan, zegt Van der Poel enkele minuten na zijn zege in een van de eerste flashinterviews, nog vies van het zweet en de regenachtige etappe.

Van een afstandje staat ’truiendrukker’ Fabrice Pierrot met de gele trui over zijn schouder ongeduldig te kijken waar Van der Poel nou toch blijft. Niet wetende dat de Nederlander de benen nog even los fietst naast bollentruiwinnaar Pogacar.

Van achter de omheining hebben twee Vlaamse vaders hun zoons op de schouders getild en loeren mee als plots Jasper Philipsen de jongens in zijn kwijtgeraakte gele trui over de hekken heen een handje geeft.

Een klein kwartier nadat hij uitgeteld over de finish is gekomen, meldt Van der Poel zich pas in de opfriscabine, een van de vele containers vlakbij de finish waar de airco blaast en de renners in luxe fauteuils een washand over het gezicht krijgen. Op het podium moet alles er weer feilloos uitzien.

Niet tussen tien en twaalf minuten na de finish, zoals de ASO had gepland, maar ruim twintig minuten later meldt Van der Poel zich pas bij het podium voor de huldiging.

Trappetje op in de kont van het podium, shirts signeren en juichen voor de menigte. Eerst als ritwinnaar en gelijk erna als de nieuwe geletruidrager.

Als Philipsen even later wordt gehuldigd in zijn groene trui (die hij nog wel heeft) en Tadej Pogacar in de bollen, haast Van der Poel zich alweer naar het volgende interview. Een vol half uur van mediaverplichtingen.

Van der Poel verschijnt in zijn gele trui voor de camera’s van de Tour-organisatie, vertellend hoe mooi dat tweede geel wel niet is, terwijl Pogacar wordt doorgesluisd naar de mixed zone.

Pogacar vertrekt daarna naar de UAE-ploegbus, terwijl zijn grote concurrent Jonas Vingegaard (derde in etappe twee) op dat moment de finishplaats al verlaat.

En dan is Van der Poel plots verdwenen, zomaar weggelopen terug het parcours op. Naar een interview voor de Franse televisie, in een studio vol felle lampen buiten op een verhoogd podium.

Net zo vlot als hij verdween, keert de Nederlander ook weer terug tussen de gele finishcontainers, waar hij breed lachend alle tijd neemt voor een tiental internationale tv-stations, radiozenders en websites.

Terwijl Van der Poel binnen voor een videoscherm zijn laatste persconferentie voor de schrijvende pers afwerkt, staat de dopingcontroleur in de deuropening van een strenge grijze container ernaast ongeduldig op zijn horloge te kijken.

Binnen staat een leeg potje te wachten op Van der Poel. 90 milliliter urine moet de winnaar van de etappe en de geletruidrager altijd afgeven na een etappe.

Als je niet kunt plassen, moet je wachten, wat voor renners best eens voorkomt vanwege het gezweet eerder op de dag. Je mag pas weg als het potje vol is.

Er zijn verhalen van renners die er ooit een uur moesten blijven zitten. Bij Van der Poel komt het zondagavond vlot. Elf minuten later staat hij weer buiten en springt op zijn fiets.

De miezerregen valt als Van der Poel als een kogel door de verlaten grauwe straten van Boulogne-sur-Mer nog een keer flink aanzet. Wéér helling op, zoals zijn overwinning een uur ervoor. Even weg van de hectiek bij de finish. Tot hij ziet dat de overgebleven wielergekken zich rond de ploegbus van Alpecin-Deceuninck hebben verzameld.

Zeker honderd fans willen hem toch nog even zien. Van der Poel glipt behendig de bus in, maar keert twee minuten later onder luid gejuich terug voor foto’s en handtekeningen.

Prettig beschonken Nederlandse wielerfans beginnen te zingen. Een Frans jongetje laat in ongeloof zijn selfie zien met Van der Poel, die alle aandacht vrolijk ondergaat.

Bijna anderhalf uur zijn verstreken sinds de finish als de Alpecin-bus Boulogne-sur-Mer verlaat. De verwachte aankomsttijd in het hotel nabij de startplaats van maandag, meldt de ploeg, is bijna twee uur later. Een klein uur achter op het schema van de concurrenten van Vingegaards ploeg Visma-Lease a Bike.

Het avondprogramma gooit Alpecin wat om, omdat de ploeg zo laat terug is in het hotel. Niet eerst een massage en dan eten, maar andersom. Van der Poel ligt tegen half tien op de massagetafel voor een sessie van wel veertig minuten.

Nog even de hectiek van het winnen van het geel uit de spieren laten kneden. En dan voldaan in slaap vallen met de gele trui over de stoel.